Zwift-bericht uit de achterhoede……

Afgelopen maandag 19:00, de avond dat inmiddels 25+ BRC-renners wekelijks plaatsnemen op Zwift voor een uur digitale competitie, neem ik mij voor het eerste half uur aansluiting te houden bij het peloton. De afspraak over het eerste kwartier gezamenlijk te rijden lukt me nog wel, hoewel het ook dan zelden onder de 36 km/u gaat. Na 15 minuten klinkt het officiële startschot, de start van een klein uur pijn lijden.

De eerste kilometers daarna gingen soepel. Tot een scherprechter zich aandiende en alle hoop op aansluiting abrupt vervloog: +10% en een kleine maaltijd achter de kiezen is echt teveel. Zag ook dat mijn hartslagmeter stuk was. Waardes waar ik voor deze avond slechts van droomde. De hartslagmeter bleek prima de functioneren.

Solorijden zit inmiddels in het bloed dus uitrijden was het devies. Twee stipjes achter mij en een stipje dicht in de buurt voor mij gaf de burger moed. Het puntje voor was Aad Duin, naar later bleek, mijn steun en toeverlaat dit uur. Hij  had zich bewust wat laten afzakken. Samen is toch gezelliger dan alleen niet waar? Hoewel het op het inmiddels beschikbare spraakkanaal angstvallig stil bleef. Renners hapten blijkbaar naar Lucht.

Hoe het vooraan verliep kon ik alleen achter af opmaken uit het verhoogde app-verkeer in de groepsapp van BRC. Volgende week maar eens kijken of alle instellingen en mijn maten en gewichten goed zijn ingesteld. En de ketting smeren. Er moet toch ergens nog winst te halen zijn? Of moet ik mij als peloton oudste gewoon maar overgeven aan het feit dat leeftijd een rol gaat spelen. Nooit! Ik doe volgende week gewoon weer mee. Jullie toch ook? Dit keer gaan we MTB’n…….  Zo blij mee. Ga van de week maar eens wat verkennen in Zwift-land. Kijken waar de demarrage het best geplaatst kan worden.

Tot volgende week!

Sportieve groet,

KJ