Verslag van de Paashaas in een winterse sneeuwstorm in New York

Koersverslag van Patrick Beentjes

Op 2e Paasdag werd alweer de 11e editie van de virtuele maandagavond koers verreden. Deze keer 11 man sterk die de straten van New York Central Park onveilig gingen maken, door alle glooiende heuveltjes en een steil muurtje van 12% voelde we ons net als van der Poel en Asgreen in Vlaanderen.

Robbert dacht dat het verstandiger was om de heuvels aan te vallen met een mountainbike maar kwam hier toch na een halfuurtje koersen op terug omdat de noppenbanden wat meer weerstand hadden dan verwacht.

Joris Veldt miste de start volledig maar kon na een Surplace van het peloton weer terugkeren, waar na 15 minuten de hel losbrak. Na de eerste 5km vond de eerste schifting plaats waarna er nog 6 man over bleef. Rob zette de aanval in en leek vooruit te blijven maar na een versnelling in de afdaling van Erik en Wouter die het gat dicht reed waarvan de rest in het wiel profiteerde werd het gat naar Rob gedicht die dat het volgende klimmetje moest bekopen samen met Cees die het wiel van Rob gekozen had.

Met 12% in het vooruitzicht werden de krachten gespaard om één keer alles uit de kast te halen. Omdat het passontbijt zo goed had gesmaakt probeerde ik 1,5 ronde voor het einde alles te geven in het klimmetje om Erik, Michael en Wouter achter me te laten. Met 10 seconde voorsprong dook ik naar beneden naar de voet van het volgende klimmetje die toch wat te vroeg kwam waarna de bovenbenen begonnen te protesteren. En met 3 van zulke klasbakken die in je nek hijgen en nog 12km voor de boeg mezelf terug laten zakken om alles op de eindsprint te zetten in de hoop dat het geen ‘’van der Poel’’ sprint word maar dat ik de benen van Asgreen nog heb in de laatste meters.

Na het laatste klimmetje was het nog 1.2km koersen naar de finish met Michael en Erik hadden we in het klimmetje weten te lossen Wouter en ik reden op de finish af. 20, 19, 18 ,17… de voorsprong tikte weg maar op 300 meter ging Wouter vol aan. Met alle kracht die uit mijn tenen moest komen kon ik op 20 meter voor de finish nog voorbijsteken. ‘’Was dat paasontbijt toch nog ergens goed voor’’ hoor ik achter me, de vrouw des huizes die snel de ramen op zolder dicht kwam doen met al die hagel en wind begon het al flink af te koelen na een uur online koersen!