Race verslag Egmond Pier Egmond door Guus van Buuren

Race report door Guus van Buuren

Het tweede weekend van het jaar stond Egmond aan Zee traditie getrouw weer op zijn kop. Na twee coronajaren mochten de sporters weer opdraven. Op zondag de hardlopers, op zaterdag de tweewielers.
Op vrijdag werd er met babytaxi en al een korte parcoursverkenning gedaan. Ondergetekende was verbaasd over de staat van het strand. Het kneppelharde zand bolde uitstekend, de beste staat van het seizoen tot nog toe.

Op zaterdagochtend werd er vanaf Castricum over het strand naar Egmond getrapt, de kuststrook zou nog steeds door Schiphol gebruikt kunnen worden als extra landingsbaan. Goed nieuws voor de hardrijders, minder goed nieuws voor de échte zandhazen.

In Egmond werd er verzameld onder de BRC tent in de tuin van de familie van Beek, die overduidelijk een extreme variant van het fietsvirus onder de leden hebben. Na de gebruikelijke discussie over de bandenspanning en geklooi met pompen en metertjes werd er in verschillende groepjes warm gereden, daarna begaf men zich naar de startvakken.

Toen vijf minuten voor de start iedereen stond opgesteld en bezig was met de jasjes uittrekken kwam een zekere Stefan B nog even vragen waar de BRC tent stond. Ik heb hem maar geadviseerd om de tent te laten voor wat het is en als de wiedeweer het startvak in te gaan.

Van de wedstrijd van de wedstrijdlicentie heb ik weinig meegekregen, ik stond namelijk opgesteld in het vak van de B divisie, namelijk de Startlicentiehouders.
Na ons startschot was het een minuut of twee gas geven om in het juiste peloton te komen, maar al snel werd het duidelijk dat door de tegenwind de wedstrijd pas echt zou ontbranden als de pier in zicht zou komen.

De eerste drie kwartier bestond dus uit positioneren, positioneren en positioneren, niet mijn favoriete onderdeel. Hierdoor werd de pier iets verder van achteren aangevangen dan gepland. Gelukkig wel met voldoende vrije ruimte, waardoor er op de pier nog de nodige posities werden goedgemaakt.

Eindelijk was de wedstrijd dus echt begonnen en kwam ik met het verlaten van het befaamde windsurfpad in een roes terecht. Ja, het deed vast pijn, maar wat was het genieten geblazen. Na Wijk werd er een groep gevormd waar Jorge ook onderdeel van uitmaakte. Na Castricum sloeg mijn roes, mede door het geweldige publiek, over in een soort high en was ik mij niet meer helemaal bewust van mijn omgeving.

Tien minuten lang was ik in de veronderstelling dat ik mij in een groepje van vier renners bevond, maar met het naderen van Egmond schoot Jorge plots achter mijn rug vandaan en hij was niet de enige. Het vet was wat van de soep waardoor een sterk eindschot er niet meer in zat, een keurige 25e plek in de B-divisie was het eindresultaat.

Eenmaal terug in de tuin van de van Beekjes werd er onder het genot van een warme chocolademelk en een koud biertje terug geblikt op de wedstrijd. Over het algemeen vermoeide, maar tevreden gezichten. Ja, er had misschien meer in gezeten als er niet vlak voor je gevallen werd, of als je niet net een zware klusweek achter de rug had, maarja, zo is er altijd wel wat.

Bij de échte mannen bevestigde Bruno zijn goede vorm met een uitstekende 9e plek. Frank finishte sterk bij de eerste dertig van de in totaal drieduizend deelnemers en is zodoende voor volgend jaar ook verzekerd van de status van ‘prominent’. Dit was weer een geslaagde EPE, en toch blijf ik achter met een licht gefrustreerd gevoel. Waarom kan EPE namelijk met een matig parcours wel een groot succes zijn, terwijl er tegelijkertijd heel wat mooie strandraces vechten om hun hoofd boven water te houden of inmiddels al het bijltje er bij neer hebben moeten leggen? Want een geweldig mooie discipline met een relatief lage instap is dat strandracen zeker.