Maratona dles Dolomites 2023: een mooie ervaring rijker….
Een telefoontje van Jacco Nak half november: “Hoi Kees Jan, ik ga me weer opgeven voor de Maratona dles Dolomites. Zin om mee te gaan? Is op 2 juli”. “Ja, best wel. Even over nadenken en overleggen…..”. Een week later was alles geboekt en was het doel voor 2023 bepaald. Cees Schrijen werd op gelijke manier ‘gestrikt’. Ook voor Cees een mooi focuspunt voor ’23. Vriend van Jacco en van BRC Peter B. was de vierde die aan sloot. Hij trad tevens op als verbindingsofficier met de organisatie in Italië en nam die zorg volledig uit handen. Heerlijke luxe. Jacco en Peter gingen in de herhaling van vorig jaar. Ik had deze Granfondo ooit in 2006 (!) een keer gereden. Toen met mijzelf afgesproken dat het laatste keer zou zijn…….. Voor Italië kenner Cees waren de bergen niet nieuw maar de combinatie wel. Moesten nog wel een medisch certificaatje aangeleverd worden. Dat zorgde bij ondergetekende nog wel voor wat stress en verhoogde bloeddruk maar ook hier was het korte lijntje van Peter met de organisatie in Italië een uitkomst.
Woensdag 28 juni was een reisdag met een mooie finale: we kwamen terecht in een soort ’11-steden-koorts’. Alles en iedereen had iets met de Granfondo te maken en was zeer betrokken: renners, supporters, lokale bevolking. Donderdag de Sella-ronde verkend om erachter te komen dat de hoogte en sowieso lange beklimmingen toch wat anders is dan de Posbank en de Utrechtse Heuvelrug of honderden kilometers beuken tegen wind rondom het Amstelmeer. Beetje schrikken wel. Vrijdag nog een ander lusje gedaan. Smaakte nou niet gelijk naar meer. Oh ja, en ons huis lag ook op 60 meter hoogte, bovenaan een soort verkorte Keutenberg (18% – 22%. Mijn complete rustdag op de zaterdag deed wonderen. Ondertussen werd de strategie bepaald en regelmatig bijgesteld voor wat betreft tijden/snelheid, voeding en kleding (uiteraard allen in BRC-kleding). Het fietsmateriaal was in NL al volledig op orde gebracht en behoefde niet meer aandacht dan een natte lap en het waxen van de kettingen.
Wat sinds 2006 op de grote dag zelf niet veranderd was: echt geheel auto vrij, perfecte organisatie, machtige omgeving, live uitzending op TV (3 helikopters en talloze motoren registreerden de fraaie beelden). Een geweldige ambiance en een waar wielrenspektakel. Goed voor het moraal deze dag. Jacco en Cees reden samen op. Had zelf een andere strategie. De Giau blijft een klereding, ook in mijn herinnering (10km à 10%) en het extra spelelement in de finale in La Villa (500m ca. 15%) was een leuke uitsmijter. Het rijden in deze ambiance onder ideale weersomstandigheden doet alle pijn vergeten. Hoewel de helling naar ons huis nog wel voor een behoorlijke uitdaging zorgde.
Terug in de polder is de snelheid nog niet helemaal terug. Door binnenkort weer eens een rondje Amstelmeer te rijden met windkracht 5 zal dit vast wel weer goedkomen. Op naar een vergelijkbaar doel voor 2024!
Kees Jan van Toledo.