Houtse Linies, een klassieker met alle ingrediënten
Het klassieker seizoen was al begonnen met Tom vd Kommer ingezet in de Zuiderzee ronde en Bruno v Beek in de Braakman, helaas beide op dezelfde dag. Afgelopen weekend was het elite/belofte tweetal van BRC weer voor het eerst samen opgesteld in de klassieker Houtse Linies. Een sterke vertegenwoordiging vanuit BRC in team Noord-Holland met 2 van de 6 renners en 2 van de 5 verzorgers.
Rondom het plaatsje Den Hout net boven Breda is een mooi parcours gemaakt van 10 kilometer dat in totaal 17 keer moet worden gerond. In het parcours Asfalt, slecht asfalt, klinkers en een echte kasseienstrook. Maar niet alleen de ondergrond is divers maar ook het weer op de 23ste April. Bij aankomst op 2 uur voor de start is het zonnig en warm en sta ik met klotsende oksels de 36 banden op spanning te brengen van de wedstrijdfietsen, de reservefietsen en de reservewielen. Bij de start van de wedstrijd is het al bewolkt maar staan alle renners optimistisch in kort/kort in het startvak en voor de helft van de koers is de eerste bui een feit en eindigt de koers in de laatste 4 rondes met pittige stortregen en flink gedaalde temperatuur. Het koersverloop was al even afwisselend met periodes op een lang lint en hoge snelheid maar ook periodes waarin het peloton over de volle breedte van de weg het even rustig aan deed. Kortom alle ingrediënten aanwezig….
Voor ons team-NH vind ik ten opzichte van vorig jaar, dat we duidelijk gegroeid zijn. Niet alleen op basis van de eindresultaten maar ook in het proces van de voorbereiding, de vorm van de renners en vooral ook de focus en mindset. Speciale vermelding in de vooruitgang is ook de nieuwe BRC-bolide die de ouwe trouwe Nissan heeft vervangen. Het nieuwe dakrack is nog in productie in Vlaanderen dus de Mazda ging nog niet in koers maar als tweede auto konden we onze nieuwe bolide voor het eerst uitproberen. Uitgerust aankomen en vooral met een stuk planeetvriendelijker verbruik is dat alleen al een hele vooruitgang.
En dan om 13 uur eindelijk de start met onze Tom op de voorste rij en Bruno direct erachter op de tweede rij. Een start zonder neutralisatie dus lekker dat onze beide renners vooraan kunnen beginnen. De wedstrijd was een ware afvalrace en met een gunstige loting en autonummer 2 in de karavaan zaten de ploegleider Martin Kras en ikzelf ook bijna eerste rij in een schouwspel van kleine veelal individuele valpartijen maar ook enorm veel materiaalpech. Elk van de 17 keer over de kasseienstrook stonden er meerdere renners lek, waren er kettingperikelen of soms zelfs terminale schakelproblemen. Voor ons team was de pech gelukkig beperkt tot 1 fietswissel voor een defect geraakte shifter en 1 lekke voorband, maar niet voor Tom noch voor Bruno. Die hadden na een seizoen met veel bandenpech nu eindelijk een keer een wedstrijd waarbij ze alles bespaard bleef. Vanuit de ploegleiders wagen leek het zelfs alsof Bruno geeneens meereed want hij was geen enkele keer achterin zichtbaar. Ook dankzij de perfecte bevoorrading van Martin vd Kommer en zijn twee collega’s, waardoor de renners geen bidons hoefde te halen bij de auto. Tom kwam wel even in een positie met een tiental renners achter het peloton en zelfs tussen de onrustige karavaan want met zoveel materiaalpech is de karavaan ook niet echt een compacte gesloten rij. Voor Tom dus een fase in de wedstrijd waar hij zich doorheen moet worstelen en vanaf het moment dat de stortbuien beginnen dat ook fantastisch doet. De moraal lijkt bij Tom letterlijk met grote druppels uit de lucht te vallen en over de zeiknatte weg en kasseien “brommert” hij zich terug naar het peloton waar hij op tijd terug is voor de eindstrijd van deze klassieker.
De eindstrijd is er eentje van renners onderling, strijd tegen een overmacht van team Volker-Wessels en vooral een strijd tegen de regen en de kou waardoor de meeste renners verkleumd en rillende de wedstrijd proberen uit te rijden. Van team Noord-Holland zijn het 3 van de 6 renners die uitrijden met daarbij onze twee kleppers van BRC. Want de teruggevochten Tom en verkleumde Bruno sprinten achter de kopgroep van 10 man in het peloton voor plek 11. De KNWU-postduif is nog onderweg vanuit Brabant naar Papendal dus op de officiële uitslag moeten we nog even op wachten, maar in dit sterke rennersveld en onder deze omstandigheden is uitrijden al een persoonlijke winst (naar mijn mening).
Vol trots en met nog steeds de klapperende tanden van Bruno beginnen we in de Mazda aan de terugreis. Een terugreis met toch nog even een momentje van materiaalpech als we bij het uitrijden van het dorp plots een knal horen en achter de Mazda de trekhaak verliezen en de daarop bevestigde fietsendrager met daarop minstens 10K aan carbon raspaardjes die ik in de achteruitkijk spiegel rechtop over de weg zie glijden. Een geluk dat het niet op de snelweg gebeurt en een wonder dat de fietsendrager niet omvalt en de fietsen rechtop de schuiver overleven zonder schade. We hebben wel weer een verhaal of eigenlijk meerdere verhalen over 1 en dezelfde dag. Op naar de volgende klassieker, op naar een mooi seizoen en onze beide elite/belofte renners zijn er helemaal klaar voor.
Verslag geschreven door Marcel van Beek (Mecanicien)