Eerste BRC Zwift-Clubkampioenschap ontaart in bikkelharde strijd

Een uitgebreid wedstrijdverslag van Cees Schrijen

Op 29 maart j.l. werd het eerste echte BRC Zwift-Clubkampioenschap verreden. Dit kampioenschap viel gelijk met de 10e editie van de BRC Zwift-Wintercompetitie, een serie virtuele maandagavond-wedstrijden van achter de PC waarbij via de Tacx-smarttrainer heuse vermogens het netwerk op geblazen werden. Uiteindelijk komen deze vermogens tezamen in de applicatie Zwift die er met wat goede algoritmen een echte wedstrijd van weet te maken.

Zoals al genoemd werd dit Clubkampioenschap voorafgegaan aan een serie van 9 wedstrijden waarin de verhoudingen al zichtbaar werden. Sebastiaan ten Zeldam was de te kloppen man, runner up Wouter Breedt Bruijn er kort achter maar ook Patrick Beentjes, Gerri Zonneveld, Luca Schrijen en Michael van Son wisten zich al meerdere malen kort te positioneren.

Voor de keuze van het parkoers voor dit kampioenschap werden door de organisatie alle registers opengetrokken; Queens Highway. Dit is een passage uit het WK-parkoers op de weg in Yorkshire 2 jaar geleden. Maar deze passage kent wel 2 korte steile klimmen en een lang, recht stuk vals plat. En vooral dit laatste segment werd voor veel renners de nekslag.

Zoals wekelijks begon deze wedstrijd met 15 minuten naturalisatie. Na 15 minuten wensen we elkaar van harte succes om elkaar daarna zo hard mogelijk eraf te rijden. Op het vals plat bleef het nog ordelijk, maar na de scherpe bocht naar links schoot het percentage naar de 11% en dat werd de definitieve eerste klap.

Ten Zeldam, Breedt Bruijn en Beentjes wisten hier weg te rijden, een klasssegroep met renners als Zonneveld, Son, Joselet, vd Wel, Schrijen, Duin, Brussee, Terpstra, van Ewijk en Gadiot daar kort achter. Deze groep bleef lang bij elkaar, en op het lange stuk vals plat kraakte het meerdere malen. Renners losten volledig verzuurd, maar kwamen er op eigen mentale veerkracht toch steeds weer bij.

Voorin lag de koers inmiddels in een lichte plooi. Ten Zeldam gaf er bergop een snok aan, Beentjes blies zichzelf op en moest ook Breedt Bruijn laten gaan om vervolgens terug te vallen naar groep 2. Breedt Bruijn reed op zijn tandvlees er solo tussen, soms met minder dan 15 seconden voorspong op de grote groep daarachter maar hij hield stand, mikkend op zijn eeuwige rivaal ten Zeldam.

Zeldam was inmiddels gevlogen. De man die de laatste weken zijn vermogen richting de 4,5watt/kilo tilt is niet te houden. Breedt Bruijn deed wat hij kon maar de bokaal zat er voor hem niet meer in. Beentjes reed inmiddels mee in het zog van de grote tweede groep die aanstuurde op een massasprint voor de laatste podiumplek.

Vd Wel schoot de boel in gang maar zoals vaker startte hij zijn sprint bergop te vroeg. De hele groep denderde over hem heen. Beentjes, die dag te zwak voor de kop was te sterk voor de rest en werd toch afgetekend derde, kort daarop Schrijen, van Son, Brussee en Zonneveld in exact dezelfde tijd naar plek 4. Blijkbaar heeft Zwift ook een leeftijdsalgoritme want Schrijen werd uiteindelijk netjes op plek 4 geklasseerd.

Een ongelooflijk mooi en zwaar kampioenschap kende zo zijn ontplooiing. Zwift heeft de neiging om je over het randje te duwen, zeker wanneer er in de uitrijronde foto’s van echo’s voorbijkomen. Een moment van hallucinatie neemt bezit van je… zag ik nou werkelijk een foto van een echo?? Waarom nu? Wie denkt daar nu aan, net nadat alle hom verschoten is als zweet door je zeem?

Feit is dat Sebastiaan de sterkste was op deze Queens Highway in maart. Zijn garagebox was voor even het podium van de wereld, zijn vriendin een heuse rondemiss en de groepsapp de mensenmassa die hem toeschreeuwde. Die beker is dik en dik verdiend!

Bij de dames ging de winst naar Tamara van Riemsdijk, die de smaak duidelijk te pakken heeft en inmiddels ook buiten flink aan het trainen is.