Dikke Banden Divisie in actie tijden Derpbikers Bearchrace
Binnen BRC is de “dikke bandendivisie” aan het uitgroeien tot een succes. In de zomer conflicteren de MTB-marathons nog wel met wielerwedstrijden maar vanaf het NCK neemt het animo in de dikke bandendivisie snel toe. Dat is merkbaar in de strandtrainingen op woensdagavond maar ook in de eerste wedstrijd van het strandrace seizoen. Dat was ook te merken aan een stevige afvaardiging van BRC-ers op 5 november bij de Derpbiker Beachrace. Niet de grootste Strandrace maar daardoor juist wel een meerderheid aan serieuze strandrenners met opgebouwde strandfietsen i.p.v. omgebouwde MTB’s. Een wedstrijd waarin iedereen kans maakt om zichzelf voorin te laten zien door een brede strandstart van bijna 300 deelnemers. Geen lastige startvakken en kansloze posities achterin maar iedereen met goede benen en de juiste moraal maakt kans op de winst of meerdere premiesprints. Voor het publiek één van de mooiste strandraces om naar te kijken met 4 rondes en een lastige zandhoop voor de finishlijn.
Op de startlijn nog goed zoeken naar andere sjiek blauwe BRC-shirts en ik vond zelf Jeroen Visser recht achter me in het startvak die na ruim 5 jaar als herintreder weer met de tweewieler het strand op was gerold voor deze uitdaging. Ook de BRC-ers uitkomend voor team goinGDutch zoals Tom, Frank, Sebas en Bruno stonden in de nieuwe zwart/oranje sprintpakken in de voorste linie van het vak.
Bij de start is er zoals vaker weer sprake van een aantal te vroege schoolverlaters die nauwelijks voorwaarts tot 10 hebben leren tellen dus laat staan achterwaarts en zodra het eerste zwarte schaap 7 seconde te vroeg over de dam is volgen de witte schapen ook. In de beginfase van een strandrace met laag water heel breed hard strand ontstaat elke keer weer een compleet ongeorganiseerd peloton dat geheel anders als bij een wegwedstrijd net zo breed is als dat het lang is.
Het mooie van de omloop achtige strandrace is ook dat je elkaar in de 4 rondes van 10kms meerdere malen passeert en tegenkomt. Dat stimuleert want je ziet de andere BRC-ers rijden en je houdt moraal om te blijven strijden voor positiewinst in een wedstrijd met een dergelijk overzicht. Voorin was de wedstrijd gaande en zaten Sebas en Bruno in het tweede groepje achter de kopgroep van 4 man, in de derde groep zaten Tom en Frank. Maar daarachter was er ook veel strijd en iedere BRC-er heeft zijn eigen strijd gevoerd. De welbekende strijd die het strandracen zo mooi maakt, want het veld breekt in kleinere groepen en als de collectieve samenwerking tot stand komt wordt de groep ervoor langzaam binnen gehengeld. Lukt de samenwerking niet dan is een solo jump in het begin van de race nog mogelijk maar naarmate de tijd verstrijkt en de onderlinge afstand toeneemt nemen de kansen voor een eenzame overbrugging naar de groep ervoor steeds verder af.
Ik kwam zelf in de tweede ronde bij Walter in de groep en met wat strakke marsorders wisten we de groep tot samenwerking te dwingen en dus werd er een efficiënte dubbele waaier opgezet die ons liet aansluiten bij de groep voor ons. Het verschil tussen de racefietser en Mountainbiker wordt op het strand altijd wel snel duidelijk in het waaiergedrag 😉 Walter had naar eigen zegge met name met rugwind niet voldoende snelheid maar tegenwind draaide hij sterk mee en ook de mulle stukken bij keerpunt en startfinish wist hij telkens voorin zijn groep te blijven. Voor Guus was het vergelijkbaar met een goede start kwam hij uit de wind aan de juiste kant van het peloton te zitten en ook bij de technische passages bleef hij stevig in zijn groep, tot er een momentje kwam met iets met een hamer en hij tegenwind 3 keer achtereen moest lossen. Vanaf dat moment werd het in de overlevingsmodus uitrijden en zorgen dat de erwtensoep achteraf toch als verdiende trofee voelde. Voor Guido begon het na twee jaar geen strandrace te hebben gereden wat onwennig en de eerste fout was eigenlijk al gemaakt voor de start in de kledingkeus door beenstukken aan te houden die toch echt niet nodig waren op het prachtige zonnige Egmondse strand, zonnebrand was een betere keus geweest 😉 Ook Guido werd gelukkig geen slachtoffer van de vroege valpartij. Waar Guus een goede beginfase had was het bij Guido andersom waardoor beide in het midden van de race even in de dezelfde groep zaten. Guido bleef nog even lekker in de opmars totdat ook voor hem de ruimte tussen de groepen te groot werd om te overbruggen, maar ook voor Guido smaakte het weer naar meer en blijft hij meetrainen en probeert hij zoveel mogelijk wedstrijden erbij te zijn.
En dan Jeroen de herintreder met de afgestofte strandfiets die ik bij de start nog met zijn welbekende brede grens achter me had zien staan. Jeroen had wel achter de valpartij gezeten en kwam dus al snel achter in het veld terecht waarna de “diesel” dan toch weer aan de slag moest en zich gestaag meer naar voren begon te fietsen tot hij toch weer ruim de helft van het aantal deelnemers achter zich had bij het ingaan van de laatste ronde. Het is overduidelijk dat 40kms te kort is voor Jeroen die pas in de laatste ronde op stoom kwam en met Ronald Welp in zijn kielzog op het randje van de top-100 de finish passeerde.
Mooie dag, prachtige race en ieder met zijn eigen verhaal en voldoening vanaf het strand weer huiswaarts en voor de meeste weer op naar de volgende strandrace in Noordwijk.