Na een “roerige” avond waarbij zo goed als iedereen met rooie koontjes aan tafel zat, en dus direct na de maaltijd naar hun kamer verdween, om van een welverdiende nachtrust te genieten, zat iedereen vanmorgen weer fris en fruitig aan het goedverzorgde en zeer uitgebreide ontbijt, waarbij sommigen flink aan het “stapelen” gingen. Zoals Frans van A, die na 5 gangen opmerkte, dat zijn “batterij” opgeladen moest worden omdat deze op nul stond.

Na wat oponthoud bij de start, vanwege een lekke band bij Maick en een lekke bidonhouder bij Jules, dachten we op pad te gaan voor een rit van ca. 95 km richting Xabia, ten noorden van Calpe, toen bleek dat Maick niet kon inklikken met rechts. En hij was nog wel zo goed voorbereidt, met nieuwe plaatjes onder zijn oude schoenen, maar na een aantal klikpogingen werd besloten om zijn nieuwe, maar koude, luchtige, nog erg witte maar zeer gesoineerd staande paar Ekoi ultralights, uit zijn hotelkamer te gaan halen. En groupe reden we Calpe uit over de “huisklim” richting Benissa waar de hele groep ondertussen weet hoe deze klim loopt, op Graham na, die deze klim wéér voor het eerst opreed.

De zon scheen vandaag weer uitbundig, maar desondanks was iedereen blij met armstukken vanwege de frisse noord westelijke, iets te stevig waaiende wind, waardoor Reinier (die nooit last heeft van koude handen) zelfs blij was met zijn zojuist verkregen handschoenen. Na iets meer dan 1 uur fietsen, bleek Maick wederom lek te hebben. Een Spaans steentje had zich door zijn bandoppervlak gewurmd. Ook dit werd weer opgelost, waarbij Jurgen die om een ordinaire fietspomp vroeg, waardoor het leek of hij voor de eerste keer een CO2 patroon in zijn handen hand, zodat we al snel weer verder konden.

In het pitoreske dorpje El Ràfol d’Almunia, deden we een koffiestop bij een cafeetje genaamd La Cris, waarbij we heerlijk uit de wind, in het zonnetje, tijdelijk de armstukken konden uitdoen. Toen we een paar schommels zagen, werd al snel het verhaal van Leen bij de wielerbaan in Sineu weer opgerakeld, waar nogmaals hartelijk om werd gelachen. Nadat de Camarero ruim de tijd had genomen om diverse koffiespecialiteiten en tostado’s con tomate te bereiden, gingen we weer op pad.

Het daarna volgende landschap inclusief de heerlijk geurende sinaasappelbomen, zorgde voor menig blij gezicht, zodat we zonder verder oponthoud, behalve dan het moment dat Maick een uit een aangrenzend gelegen speeltuintje verdwaalde lhbti-voetbalbal, die tussen de wielen dreigde te geraken, met een gracieuse omhaal doorpasste  en daarmee ternauwernood een ongeluk wist te voorkomen, heerlijk ontspannen de laatste kilometers richting de thuisbasis aflegde, alwaar onder genot van een heerlijke herstelshake cq goed bakkie koffie, de spannende finish van “de ronde van Vlaanderen” werd bekeken.

Maar wat de dag vooral onvergetelijk maakte, was dat René, na gisteren tijdelijk op een foeilelijk rood dranghek te hebben rondgereden, vanochtend blij werd verrast met een kakstrakke bak waar menigeen jaloers naar lonkte.